Haar grootste talent?
Durven leven.
Dat hoorde ik iemand zeggen. Over een gemeenschappelijke vriendin.
Ge-wel-dig.
Wát een talent.
Durven leven. Niet bang zijn.
Of beter nog: wėl bang zijn, en het tóch doen.
Stralend onderuit durven gaan.
En stralend weer opstaan.
Een van mijn helden, Brené Brown, (kijk vooral nog een keer naar
haar TEDtalk, www.springcoaching.nl/inspiratie) noemt het
Daring Greatly.
En zegt dat Moed, de Moed om Kwetsbaar te zijn, de manier waarop
we leven, liefhebben en leiden, voor altijd zal veranderen.
En Moed begint met durven laten zien dat we niet perfect zijn.
En niet altijd gelukkig zijn.
Niemand.
Ik volgde het afgelopen jaar een coachingsopleiding Systemisch Werk.
Familieopstellingen enzo.
Wat ik geleerd heb?
Natuurlijk, het ambacht van het begeleiden van mensen in opstellingen.
Maar vooral weer eens, en dan nu nog een laag je dieper,
wat het oplevert om de maskers te laten vallen.
Het mooiweerspelen inruilen voor eerlijke en oprechte waarheden.
Zoveel interessanter.
Durven laten zien dat het leven af en toe een fikse klus is.
Ik kijk graag naar de lichte kant.
Geef de optimist in mij het liefst alle ruimte.
Maar het is simpelweg niet mogelijk om altijd maar positief te zijn.
Er is geen licht zonder donker.
Het leven maakt krassen op je ziel.
Bij iedereen.
Open zijn over die krassen. Over de teleurstellingen. Dat het leven soms gewoon pijn doet. Dát uitspreken en tot je verbazing merken dat je daarna nog steeds leeft. Dat niemand afhaakt of teleurgesteld in je is.
Integendeel.
Want dit is wat we veel te vaak denken:
Ik maak pas kans om het te redden in dit leven als ik succesvol, stralend, slim, grappig en slank ben, als ik uitstraal dat alles wat ik aanpak in goud verandert.
Als ik laat zien dat het altijd goed met me gaat.
Geen denken aan dat ik laat zien wat ik moeilijk vind. Wat me pijn doet. Waar ik me over schaam.
Misverstand.
Niemand wil in gesprek met een lopend succesverhaal. Waar de pijn,
de twijfel, de angst naar het verboden land verbannen zijn.
Een verhaal wordt pas intereressant als het echt is. Eerlijk.
Met de pieken én de dalen. Met wat goed gaat, én wat schuurt.
Dat geeft het leven glans.
Als we nou eens met z’n allen afspreken dit jaar wat vaker de maskers te laten vallen. Gewoon, net iets vaker toegeven dat het niet altijd allemaal van een leien dakje gaat. En dat dát nou het leven is.
Steeds een beetje dapperder,
steeds een beetje kwetsbaarder.
De verhalen achter de littekens delen.
De littekens die altijd parels verbergen.
Die een pad zijn naar wijsheid en betekenis.
En eens zien wat dát oplevert.
