Geen categorie

Haar grootste talent?

Durven leven.

Dat hoorde ik iemand zeggen. Over een gemeenschappelijke vriendin.

Ge-wel-dig.

Wát een talent.

Durven leven. Niet bang zijn.

Of beter nog: wėl bang zijn, en het tóch doen.

Stralend onderuit durven gaan.
En stralend weer opstaan.

Een van mijn helden, Brené Brown, (kijk vooral nog een keer naar
haar TEDtalk, www.springcoaching.nl/inspiratie) noemt het
Daring Greatly.

En zegt dat Moed, de Moed om Kwetsbaar te zijn, de manier waarop
we leven, liefhebben en leiden, voor altijd zal veranderen.

En Moed begint met durven laten zien dat we niet perfect zijn.
En niet altijd gelukkig zijn.

Niemand.

Ik volgde het afgelopen jaar een coachingsopleiding Systemisch Werk.
Familieopstellingen enzo.

Wat ik geleerd heb?
Natuurlijk, het ambacht van het begeleiden van mensen in opstellingen.

Maar vooral weer eens, en dan nu nog een laag je dieper,
wat het oplevert om de maskers te laten vallen.

Het mooiweerspelen inruilen voor eerlijke en oprechte waarheden.

Zoveel interessanter.

Durven laten zien dat het leven af en toe een fikse klus is.

Ik kijk graag naar de lichte kant.
Geef de optimist in mij het liefst alle ruimte.

Maar het is simpelweg niet mogelijk om altijd maar positief te zijn.

Er is geen licht zonder donker.

Het leven maakt krassen op je ziel.

Bij iedereen.

Open zijn over die krassen. Over de teleurstellingen. Dat het leven soms gewoon pijn doet. Dát uitspreken en tot je verbazing merken dat je daarna nog steeds leeft. Dat niemand afhaakt of teleurgesteld in je is.

Integendeel.

Want dit is wat we veel te vaak denken:

Ik maak pas kans om het te redden in dit leven als ik succesvol, stralend, slim, grappig en slank ben, als ik uitstraal dat alles wat ik aanpak in goud verandert.

Als ik laat zien dat het altijd goed met me gaat.

Geen denken aan dat ik laat zien wat ik moeilijk vind. Wat me pijn doet. Waar ik me over schaam.

Misverstand.

Niemand wil in gesprek met een lopend succesverhaal. Waar de pijn,
de twijfel, de angst naar het verboden land verbannen zijn.

Een verhaal wordt pas intereressant als het echt is. Eerlijk.
Met de pieken én de dalen. Met wat goed gaat, én wat schuurt.

Dat geeft het leven glans.

Als we nou eens met z’n allen afspreken dit jaar wat vaker de maskers te laten vallen. Gewoon, net iets vaker toegeven dat het niet altijd allemaal van een leien dakje gaat. En dat dát nou het leven is.

Steeds een beetje dapperder,
steeds een beetje kwetsbaarder.

De verhalen achter de littekens delen.

De littekens die altijd parels verbergen.
Die een pad zijn naar wijsheid en betekenis.

En eens zien wat dát oplevert.

 

Two roads diverged in a wood, and I
I took the one less traveleld by,
And that has made all the difference

Intuïtie of de Kunst van het Beslissen.

Intuïtie.

Die ingebouwde detector die de waarheid van de bullshit onderscheidt.

Bijna niet uit te leggen.

Dat ene moment, die split second, waarin je heel even de juiste afslag voor
je ziet. Heel helder weet of je ja of nee moet zeggen. Of je iets of iemand kunt vertrouwen. Of niet.

Dat ene moment, weer weg voor je ’t weet.

Omdat je razendsnelle verstand onmiddellijk ingrijpt. En je bestookt met argumenten, waardoor je de vonk alweer vergeten bent vóór je überhaupt doorhad dat ie ook maar heel even opvlamde.

Better safe than sorry.

Toch?

Het bizarre is dat je het moment vaak pas achteraf herkent.

‘Ik wíst het’.

Dat denk je na een teleurstellende uitkomst van een goeddoordachte beslissing.

So catch the moment and listen.

Goed luisteren naar iets magisch vraagt courage.

Zeker als je toch al allergisch bent voor dat onderbuikgevoel.
Dat vage, dat zweverige.

Feiten wil je zien. Bewijzen.
Argumenten wil je horen. Plussen en minnen.

Natuurlijk. Want meten is weten.

Dat had je gedacht.

Je intuïtie staat vaak lijnrecht tegenover je ratio.

Zie je ratio maar als de weg die er al ligt.
Die honderden, duizenden voor jou al gelopen hebben.

De hoofdweg.

De weg naar een prima leven.

Comfortabel. Duidelijk. Overzichtelijk.

Niks slapeloze nachten, dreigende faillissementen,
planken zonder brood.

Nee, dat bedoel ik niet cynisch.
Deze weg heeft veel te bieden. Een beetje oldschool misschien.

Maar veel te bieden.

Want, echt, dat verstand hebben we hard nodig. Ook nodig.
Alleen niet altijd. Of meteen. En niet als eerste.

Dan die andere weg:

Jouw weg. Mijn weg.

Je legt em aan terwijl je er op loopt.

Een beetje de ‘wat zullen mijn ouders hiervan zeggen weg’.

Riverdeep. Mountainhigh.

Hoop, opwinding, tranen, voldoening. Wakker liggen.
Onlogica. Eurekamomenten. Dóórbreken.

Deze weg vraagt je naar je verlangens je luisteren.
Je angsten recht in de ogen te kijken. En te kiezen van binnenuit.

Gutfeeling.

Dat is jouw weg, mijn weg.

And taking that road will make all the difference.

Courage!

*from The Road Not Taken, by Robert Frost

 

‘Ik hoorde engelen zingen.’

Dat zei hij.
  
‘Ik doorzag. Ik voelde. Ik wist.’
 
Hij is Oscar. Een groot ondernemer die zijn dromen en ervaringen
uit het verleden samenbracht in een bedrijf waarbij hij andere ondernemers helpt te rockstarten.

Ik hoorde hem in de auto op de radio in een programma over innovatief ondernemen. Hij had het over heel lang geleden.

Zijn eerste Mac, het begin van het internet en het Hallelujahgevoel
dat hij kreeg toen hij zich realiseerde:
 
‘Dit is de geboorte van iets groots.’
 
Ik hing aan zijn lippen.

En ik voelde, ik wist, ik doorzag dat hij gelijk had. 
Dat dit zo’n moment is waar we allemaal van dromen,
en hopen dat het ons ooit ook toe zal vallen.  
 
Die bliksemflits.
 
Het moment van herkenning.
 
Je realiseert je opeens wat je vuur doet ontbranden.
 
Je wordt er onvoorstelbaar gelukkig van.
Je kunt het niet niet doen.
Je krijgt dat ‘I love this’ gevoel.
 
En je weet wat je te doen staat. 

Het doel heeft jou gevonden. 

Dàt is hoe het werkt. En niet anders. 

Je hebt het altijd al geweten. Maar bent het weer kwijtgeraakt. 

Zo gaan die dingen. 

Wie was je ook al weer, voor de wereld je vertelde hoe en wie je zou moeten zijn.